مرا در دل هزاران گِله دارم
چنان سنگین گشته کوله بارم
به سختی بارِ غم بر من اثر کرد
کمر خم تر شده ناله سوارم
کنون با آه و ناله زد به فریاد
دل آزرده شدم از ژاله ، یارم
مرا در هر کویری تشنه گرداند
که جامِ عاشقی بشکسته بارم
کشیدم بارِ سنگین و فریبش
به دوشِ خود بریدم بسته کارم
صدی شکوه به رخ دل زد به عرفان
زِ منطق ، فلسفه در مه نگارم
مرا در دامِ حسرت ها کشیده
نگفته یاوری دیرینه دارم
چه خواباندی دلم دور از محبت
پر و بالم شکستی گونه سارم
نبستی بابِ غفلت زندگی را
چرا پوشیده ای شانه به زارم
عذابی سخت دیدم در کنارت
به تنهایی سپر در لانه مارم
کجایی وعده ها رفته به باد است
زِ باغِ گفته ات دانه بکارم
همش خسته ، همش درد و همش غم
به زیبایی نهاده یادگارم
بیا با صد زبان گویم که جانا
چه بد دریافتم خانه کنارم
:: برچسبها:
گِله ,
:: بازدید از این مطلب : 1937
|
امتیاز مطلب : 9
|
تعداد امتیازدهندگان : 4
|
مجموع امتیاز : 4